ο λαός μας λέει : "...μια εικόνα χίλιες λέξεις..."

Ευχαριστώ ειλικρινά το 2ο μου ξάδερφο Γρηγόρη Κ. Καγκιούζη και το θείο του Δημήτρη Καγκιούζη για το φωτογραφικό υλικό που ακολουθεί.....

(οι φωτογραφίες είναι απο κινητό γι' αυτό ζητώ συγνώμη αν κάποια δεν φαίνεται τόσο καλά...)

• φωτογραφίες από το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Μυροφύλλου (οι τοιχογραφίες απεικονίζουν την κόλαση και τον παράδεισο) :

• πέτρινο σπίτι του χωριού :

• ένα "κομμάτι" της πλατείας του χωριού (νυχτερινή λήψη) :

• η φυσική ομορφιά του Μυροφύλλου, έτσι όπως κατάφερε να την απαθανατίσει ο ξάδερφος Γρηγόρης Κ. Καγκιούζης :
  

• φωτογραφίες από το " ποτάμι μας " , τον Αχελώο :

• και μια φωτογραφία από δυο σκαντζόχοιρους :

Όπως διαβάζετε και στον τίτλο : "...μια εικόνα χίλιες λέξεις..." ,

μόνο που στην περίπτωσή μας : "...πολλές εικόνες...ένας μικρός κόσμος..." ή καλύτερα ο κόσμος μας. . . . το χωριό μας. . . . η τρέλα μας. . . ! ! !

με μια λέξη : . . . . . . . . . Μ Υ Ρ Ο Φ Υ Λ Λ Ο . . . . . . . . . .

.........τους φίλους τους διαλέγεις..........

Φιλία

Το να έχει κάποιος αληθινούς φίλους, είναι μεγάλη υπόθεση. Πότε όμως είναι μια φιλία αληθινή, προορισμένη να αντέξει στις τρικυμίες του χρόνου, και πότε είναι απλά και μόνο μια “παρέα”, που σήμερα είναι και αύριο δε θα είναι;

Το βασικό που πρέπει κάποιος να κοιτάξει για να διαχωρίσει αυτές τις δύο καταστάσεις, είναι τα κίνητρα πίσω από το συναπάντημα. Σε μια αληθινή φιλία, βρίσκομαι μαζί με τον άλλο άνθρωπο για να μοιραστούμε την ίδια τη ζωή, τις χαρές και τις λύπες της. Ο αληθινός φίλος είναι συνοδοιπόρος μου, όχι μόνο στις εύκολες και ευχάριστες στιγμές, αλλά επίσης στις αναπόφευκτες περιόδους θλίψης και δυσκολίας. Σε μια γνήσια φιλία υπάρχει ο αμοιβαίος σεβασμός, ώστε να υπάρχει ώρα και χώρος για να εκφραστούν όλοι. Ο καλύτερος φίλος είναι αυτός που δε φοβάται να μας πει την αλήθεια, αν πιστεύει ότι σε κάτι έχουμε παρεκτραπεί. Είναι όμως παράλληλα έτοιμος να σεβαστεί τις επιλογές μας, έστω και αν διαφωνεί, χωρίς να φύγει από το πλευρό μας.

Σε αντίθεση, όταν μιλάμε για “σκέτη παρέα” τα κίνητρα είναι διαφορετικά: Εδώ δε συναντιόμαστε για να μοιραστούμε τη ζωή στην ολότητά της, αλλά μόνο για να ευχαριστηθούμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, πρόσκαιρα πράγματα, που τυγχάνει να μας αρέσουν και των δύο. Σε τέτοιες σχέσεις γνωρίζουμε – κατά βάθος – ότι υπάρχουν όρια στο τι μπορούμε να μοιραστούμε με τον άλλο. Όταν πια ο ένας από τους δύο βαρεθεί τη συγκεκριμένη απόλαυση που τους ένωνε, ή αν προκύψει εν τω μεταξύ κάποια διαφωνία, η “φιλία” αυτή εξανεμίζεται.