Εις μνήμην του παππού μου και της γιαγιάς μου που δυστυχώς σήμερα δεν είναι κοντά μας.....
Επειδή πριν τρεις μέρες "εκλεισε" ο κύκλος για τους δυο ανθρώπους που με δίδαξαν και με βοήθησαν να μεγαλώσω, βρήκα κάτι που αν και είναι παιδικό εκφραζει πολλά από αυτά που πολλές φορές θέλουμε να πούμε αλλά ίσως ποτέ δεν καταφέραμε να εκφράσουμε...
Καλό σας ταξίδι αγαπημένοι μου παππούδες....
“Ο παππούς και η γιαγιά μου
είναι οι πιο καλοί του κόσμου
γι΄ αυτό πάντα εδώ, σιμά μου,
ας τους έχει ο θεός μου”.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εκφραστεί η αγάπη που πηγάζει απ΄ τις άδολες παιδικές ψυχούλες για τις δύο αυτές μορφές! Πρόσωπα που μαζί με τους φυσικούς γονείς, είναι τόσο κοντά τους, και σε πολλές περιπτώσεις, παίζουν και το ρόλο του γονιού, όταν αυτός αναγκάζεται κάτω από το φόρτο των εργασιακών του υποχρεώσεων, φαινόμενο καθόλου σπάνιο στην εποχή μας, να εμπιστευτεί το παιδί του σε χέρια στοργικά και συνάμα ασφαλή σαν τα δικά του.
Οι παππούδες μου :
Μπαλατσούκας Ελευθέριος (απεβίωσε στις 5/12/2006 σε ηλικία 93 ετών)
και
Μπαλατσούκα-Κουρεμένου Θεοφανεία (απεβίωσε στις 1/12/2007 σε ηλικία 84 ετών)
Σας ευχαριστώ που με βοηθήσατε να είμαι στη ζωή μου ανθρώπος.....
Καλή αντάμωση...
